Hoe Barcelona van de ene op de andere dag ons tweede thuis werd
Als wij landen op El Prat Airport in Barcelona, voelt dat voor ons als een soort van thuiskomen.
In deze blog vertel ik hoe dat komt.
Het is een verhaal dat inmiddels voor onze vrienden en kennissen bekend is en hen nog steeds verbaast.
Een persoonlijk verhaal
Het is eigenlijk een lang verhaal.
Het is ook een zeer persoonlijk verhaal.
Als we het vertellen, hangen mensen altijd aan onze lippen.
Lange tijd was het ook een geheim verhaal, maar sinds 2013 komt het vrijwel dagelijks ter sprake.
Of we nu wandelen in het bos met onze hondjes.
Staan te sporten in de sportschool of op de tennis.
Of dat we bij de bakker of de slager staan.
Het maakt niet uit. Er zijn altijd wel raakvlakken waardoor het verhaal naar boven komt.
Dus als een van ons een half uurtje later thuis is dan gepland, dan komt dat omdat iemand het naadje van de kous wilde weten.
Zodra je een klein tipje van de sluier oplicht, wil de toehoorder ook meteen alles weten.
Er vloeien dan tranen. Men krijgt kippenvel. Of de monden vallen gewoon open.
Net als op TV
Het zou zo een verhaal kunnen zijn wat in populaire tv-series van Tros Vermist, DNA-onbekend of Spoorloos past.
Het is zelfs zo’n bijzonder en uitgebreid verhaal, dat we (mijn hubbie en ik) er ooit nog een boek over gaan schrijven.
In de blogs van Booest wil ik in het algemeen graag meer lifestyle elementen gaan voegen.
Ik zie dat mijn lezers daar ook interesse in hebben.
In de menubalk staat een tab lifestyle en daar wordt veel op geklikt (meten = weten).
Ondernemers doen natuurlijk nog meer dan alleen maar werken en lifestyle en kwaliteit van leven is voor hen ook heel belangrijk!
Vandaar dat ik heb bedacht dat Barcelona en tips uit Barcelona regelmatig zullen terug komen.
En nu ………… trommel trommel trommel …….. is het TIJD VOOR DE ONTHULLING.
Waar is het allemaal mee begonnen?
Geheimen
Als jij een fanatiek kijker van de bovengenoemde tv-series bent, dan weet je het eigenlijk wel.
Dit soort verhalen begint met geheimen.
Geheimen die vaak een leven lang meegedragen worden.
Dit verhaal begint ook met zo’n lang bewaard geheim.
Het kwam naar voren na het overlijden van mijn hubbie’s moeder.
Het huis werd opgeruimd en er kwam een grote doos met foto’s boven water.
In eerste instantie wilde hubbie niet gaan kijken.
Zijn jeugd was namelijk niet echt fantastisch geweest en dat is nog maar zacht uitgedrukt.
Hij had niet het idee dat er veel bijzondere foto’s van hem zouden zijn.
Na wat aandringen graaide hij toch maar in de grote fotodoos.
Toeval bestaat niet, toch?
Bij de eerste de beste graai kwam er een zwart wit foto naar boven.
Bij nader onderzoek, vond ik de man op de foto toch wel heel erg op mijn hubbie lijken.
Er stond ook nog iets op de achterkant.
In het Spaans: “Voor hen die ik beschouw gelijk als familie”
Hij was ondertekend door ene Antonio.
Nu werd er dus fanatiek door gegraaid en ja……….
Er kwam nog veel meer uit de doos.
Een ansichtkaart met een adres en een voor- en achternaam.
Foto’s van deze man op de camping, waar de familie jarenlang vertoefde.
De afwas drogend voor de tent van mijn hubbie. Het was echt een mysterie.
Dit is het standbeeld wat op de ansichtkaart stond.
Christopher Colon (Columbus).
Onderin het monument zit een VVV kantoor en je kunt hier met de lift naar boven. De bol die je onder zijn voeten ziet, daar kun je namelijk buiten lopen en mooie views over de stad hebben.
Herinneringen worden waar
Ineens werden herinneringen, ook echt waar.
Deze man kwam eens op bezoek in Breda. Dat wist mijn hubbie nog.
Er was namelijk iets opmerkelijks wat een jong kind zeker opmerkt.
Zondagse kleren die doordeweek aan moesten.
Het goede servies dat op tafel kwam.
Hij moest zelfs naast deze man op de bank gaan zitten.
De volgende dag was ie plotseling weer weg.
Het hoe en waarom daarvan werd vaag afgewimpeld.
Deze herinnering bleek waar. Er waren nu foto’s van, als bewijs.
Zouden feiten als jarenlange kostschool en ongewenst kind zijn dan toch een diepere achtergrond hebben?
Wie was deze man?
Het werd een zoektocht die van lange adem was.
Gestart werd met een DNA-test met een familielid.
De kans bleek groot dat er tussen deze twee geen familieband was.
Alleen was deze kans niet groot genoeg om zekerheid te hebben dat er een andere biologische vader in het spel was.
Een privédetective gespecialiseerd in dit soort gevallen en die jarenlang voor tv programma Spoorloos onderzoek had gedaan.
Helaas lazen we de achternaam op de ansichtkaart verkeerd.
De gemeente Breda wilde vanwege privacyredenen geen inzage geven.
Daardoor kwamen we bijna 3 jaar niet verder.
Nieuwe ontwikkelingen
Ineens kwam er een opening van externe kant.
In Breda was er namelijk een man die vermoedde dat hij in het ziekenhuis met een andere baby was verwisseld.
De rechter deed uitspraak, want ook hier schermde het ziekenhuis met privacyredenen.
Het ziekenhuis moest inzage geven, want iedereen heeft het recht te weten waar hij of zij vandaan komt.
Na het aanhalen van deze rechterlijke uitspraak moest ook de gemeente Breda ons inzage verlenen.
We wisten toen de geboortedatum, de voor- en achternaam en de datum van vertrek naar Barcelona.
Deze man had op het adres gewoond waar hubbie later is geboren!
Hulp vanuit Catalaanse kant
Tijdens onze zoektocht hadden we in Breda contact gelegd met de oud-voorzitter van de Federation Espanol.
Hij bleek ook een Catalaan en hij had goede contacten in Barcelona.
“Als het een Catalaan is, dan gaan we die man vinden”, aldus onze contacpersoon.
Vanaf het moment dat de gemeente inzage had gegeven, kwam alles in een stroomversnelling.
Aan de vertrekdatum konden we zien dat mijn hubbie op dat moment bij zijn moeder in de buik zat.
Hij zou precies 4 maanden later geboren worden.
In Barcelona werd hulp geboden door een goede maat van de oud-voorzitter.
De man had jaren in Nederland gewoond en gewerkt en was teruggekeerd naar Catalonië.
Bij het gerecht in Barcelona werd een huwelijksakte gevonden.
Gelukkig hebben ze in Spanje de gewoonte om de achternaam van de vader en van de moeder samen te gebruiken voor afstammelingen.
Met de naam van de bruid en de bruidegom samen zijn we gestart met zoeken op de Social Media.
Dat was meteen bingo en door de contactpersoon in Spanje werd voorzichtig contact gelegd via Facebook.
Het is nogal een precaire situatie zullen we maar zeggen. Daar moet je mee uitkijken.
Hoe zullen ze reageren? Wat voor situatie tref je daar aan?
Het contact werd gelegd met een eventuele broer.
In eerste instantie wat afhoudend. Ja, vind je het gek?
Op het moment dat er foto’s getoond werden, gingen de deuren ineens wagenwijd open.
De DNA-Test
Al snel waren we wederzijds vrienden op Facebook met diverse potentiële familieleden.
Er kwam chatcontact heen en weer. (Wat is google translator dan toch makkelijk!).
Er werden foto’s heen en weer gestuurd en het vermoeden werd steeds groter.
De kans van een familierelatie werd steeds groter.
Hoe kun je dat beter weten dan met een DNA test?
Voor de Spaanse kant hoefde het niet per sé. De foto’s gaven al genoeg aan, vonden ze.
Wij nuchtere Hollanders wilden toch echt die bevestiging. Dus er werd DNA materiaal heen en weer per post gestuurd.
Het duurde wel even voordat de uitslag binnen kwam en dat was natuurlijk reuze spannend.
Het werd uiteindelijk een kerstcadeau, dat maar zelden iemand zal krijgen.
Op kerstavond 24 december 2013 kwam de uitslag.
Een hele nieuwe familie kregen we erbij.
De komende dagen was een rollercoaster van emoties.
Blijdschap, verbazing, ongeloof, verdriet, ze kwamen allemaal voorbij.
Op 2e kerstdag keken we naar elkaar via Facetime.
Het was fantastisch!
Hubbie (links) met broers anno 2017. Het geluk straalt er toch af?
Verliefd geworden op Barcelona
Snel na de kerstvakantie vlogen we naar Barcelona.
Zoon en Nederlandse halfbroer vergezelden ons. Het werd een reis om nooit meer te vergeten.
Het was ons eerste contact met een familie, die ons met open armen ontving.
Wat een herkenning was er!
Mensen die elkaar nog nooit gezien hebben, die zoveel op elkaar lijken en zelfs de zelfde manier van lopen en gebaren hebben.
Het was zo onwerkelijk.
Ineens vielen veel puzzelstukken op zijn plaats.
Vragen die er waren over het verleden. Het waarom van bepaalde zaken.
Het werd nu allemaal een stuk verklaarbaarder.
Tijdens de eerste ontmoeting was er tijd voor de fotoboeken, stadstoer met groepsfoto en een heerlijke gedekte tafel met typisch Catalaanse lekkernijen.
Deze reis was de opmaat van nog veel meer tripjes en gezamenlijke vakanties.
Mijn hubbie voelt het als thuiskomen zodra het vliegtuig op El Prat Airport is geland.
We zijn verliefd geworden op de stad Barcelona.
Door jaarlijks een aantal bezoeken te brengen aan deze heerlijke stad en haar omgeving, voelt het voor ons nu dus als een thuis.
Barcelona is ons tweede thuis geworden.
Het dan ook niet verbazen als je ons in de toekomst in een stulpje daar in de buurt kunt vinden.
In volgende blogs wil ik graag tips, restaurants en andere wetenswaardigheden delen.
Als jij nog niet in Barcelona bent geweest, dan hoop ik je daarmee te kunnen inspireren.
Wij vinden het zo’n heerlijke stad!
Casa Milà, ook wel bekend als La Pedrera, is een van de bekendste werken van de architect Gaudi.
Dat boek gaat er komen
Uiteraard zijn ik en mijn hubbie natuurlijk heel benieuwd wat je van ons verhaal vindt.
Het is best wel spannend om dit zo aan het internet toe te vertrouwen.
Dit is onze eerste stap richting een boek dat we willen gaan schrijven.
Dit is wel een lange blog geworden, maar het hele verhaal is nog veeeeeel langer.
Wij vinden het super leuk als je een berichtje achterlaat in de comments hieronder.
Wellicht kan ons dat stimuleren om daadwerkelijk aan het boek te beginnen.
Je 
”/>
