De ideale openings zin bij een netwerkgesprek
Poep in de broek …
Ken je dat gevoel, van … ik vind het eng maar ik doe het toch…?
Deze blogpost ga ik je een persoonlijk verhaal vertellen over mijn ideale openings zin.
Wist je dat ik een van de negen eerste werknemers was van Lidl in Nederland?
Ja,…in 1995 zag ik een kleine advertentie in de krant staan met daarin de tekst ‘Acquisiteurs gezocht…’
Lidl zocht medewerkers om vastgoed te verwerven.
Ze hadden winkels nodig en snel een beetje.
Het leek mij een groot avontuur om voor een dergelijke keten te werken. een bedrijf dat voet aan de grond wilde zetten bij hun buurland.
Discount cultuur
Dus ik solliciteerde en werd aangenomen.
Ik werd ingelijfd in de discount cultuur.
Bij een discount winkel is het de bedoeling de prijs zo laag mogelijk te houden.
De kosten moeten laag blijven.
Een wereld ging voor mij open, want bij werkelijk alles werd nagedacht of het wel echt nodig was en of het niet goedkoper kon met behoud van kwaliteit en veiligheid.
Ken je dat gevoel, van … ik vind het eng maar ik doe het toch…?
Ik kreeg een auto van de zaak en mocht door Zuid Nederland gaan toeren op zoek naar winkels voor Lidl.
Tsja en dan begint het…. hoe doe je dat?
Nou GEWOON binnenstappen bij bestaande winkels om te vragen of ze tips hebben of misschien nog wel beter om te vragen of ze zelf hun pand niet wilden verkopen.
Gekkenwerk
Je kunt je voorstellen: Poep in de broek! Ik dacht hoe pak ik dat aan en wat ga ik precies vragen.
Wat nu als er net klanten in de winkel staan die mij aankijken terwijl ik met deze gekke vraag kom: “Wilt u uw winkelpand verkopen”. Gekkenwerk.
Daar zat ik dan in mijn groene Volkswagen Passat van de zaak. Met zweet in de handjes te bedenken hoe ik dit varkentje ging wassen. Want dit was nu mijn werk geworden. In contact komen met winkeleigenaren die wel of niet hun pand wilden verkopen. Van Lidl hadden toen nog niet veel mensen gehoord. Dus van de naam moest ik het nog niet hebben.
Als ik in die auto bleef zitten wist ik zeker dat ik hem zo kon inleveren en meteen met de trein naar huis kon. Erop uit dus. Mijn stoute schoenen aantrekken.
Ideale openings zin
Ik ging me bedenken hoe ik het gesprek zou openen. Mijn idee bleek een gouden zet. Een kleine zin die het ijs zou breken en geloof me, ik gebruik hem nu nog steeds als ik iets aan een vreemde moet vragen terwijl ik me oncomfortabel voel bij de vraag die ik eigenlijk wil stellen.
Mijn openingszin was als volgt: “Mag ik u een vreemde vraag stellen ” gevolgd door een stilte die ik dan liet vallen.
Een kleine zin om het ijs te breken.
Die gekke vraag wil toch iedereen horen.
Daar ben je nieuwsgierig naar.
Waarom deel ik dit verhaal met jou
Dit verhaal vertel ik omdat deze manier van introductie mij over een drempel heeft geholpen.
Mijn angst om een vreemde aan te spreken is door het gebruik van deze introductie verminderd.
Sterker nog op een gegeven moment kreeg ik zelfs zeer veel lol in het aanbinden van dit soort gesprekken.
Met behulp van methodes en technieken is het mogelijk jezelf over een drempel heen te tillen.
Iets wat je eerst voor onmogelijkheid hield krijgt ineens een ander perspectief.
Indertijd heb ik zelf het wiel uitgevonden.
Als ik het over mocht doen, had ik mij toentertijd opgegeven voor een cursus om direct beter aan de slag te kunnen met dit soort introducties. Opleidingen en cursussen maken het mogelijk om sneller stappen te zetten en concreter te streven naar je doelen.
Een van de dingen die ik het leukst vindt om te doen voor Booest is jou te vertellen wat deze kleine maar waardevolle tips en trucs zijn.
Ik heb de ‘afwijking’ dat mijn oog altijd valt op taalfouten in een tekst en wil daarbij niet overkomen als ‘de juffrouw met de rode pen’.
Ik knoop dan een gesprek aan over de tekst ‘dat is een goed geschreven tekst!’, en omdat ik zelf veel teksten schrijf breng ik het al snel op de complexiteit van teksten schrijven; enerzijds moet je de inhoud goed verwoorden, lopen je zinnen, staat er wat je wilt zeggen; anderzijds doordat je zinnen omformuleert kun je over het hoofd zien dat de zin niet loopt doordat er 2 formuleringen door elkaar lopen (zoals uit jullie tekst: Iets wat je eerst voor onmogelijkheid krijgt ineens een ander perspectief.). Als je een tekst al hebt geschreven, herschreven, omgedacht, etc. ontstaat er ook een ‘leesmoeheid’ omdat je leest wat inmiddels zo duidelijk in je hoofd zit en je niet meer leest wat er werkelijk staat. En uiteraard vind je het belangrijk dat je tekst ‘de puntjes op de i heeft’. Ik geef als tip de tekst door een ‘neutraal’ iemand te laten lezen op dit soort kleine dingen die er altijd wel ergens insluipen en geef aan wat ik ben tegengekomen.
Beste Hanneke,
Wat leuk om langs deze manier contact te hebben. Zo zie je waar taalfouten goed voor zijn. Een contactmoment dat anders niet had plaatsgevonden. Heb je van deze ‘afwijking’ je beroep gemaakt? ~Desiree
Hallo Desiree, zoals ik afgelopen donderdag al constateerde heb jij (min of meer) dezelfde openingszin als ik. Ik vraag nl. meestal: “Mag ik (of) zou ik u wat mogen vragen?” Eveneens gevolgd door een korte stilte en zodra ik zie dat aan de non-verbale taal van de gevraagde stel ik inderdaad gelijk mijn vraag. Ik eindig ook vaag met: “Hartelijk dank voor uw tijd. Fijne dag!”
Dat is echt een ‘opening’. En ja, ik heb ook vaak een ‘poep in de broek’-gevoel, maar negen van de tien keer duurt dat niet lang en waag ik een kans. Dit heeft mij al veel gebracht. Ik merk echter wel, dat naarmate ik ouder word, dit gevoel minder wordt, want ik heb niets te verliezen, eerder heel veel te winnen door wat voor reactie dan ook van degene die tegenover mij zit of staat.
Hartelijke groet,
Irene Brouwer,
IB Bodycoaching
Hallo Irene,
Met jouw reactie ben ik het van harte eens. Inderdaad merk ik ook dat naarmate je ouder wordt de schroom verminderd. Het gevoel dat je krijgt als je de ‘rare vraag’ eenmaal hebt gesteld geeft vaak ook veel energie.
Ook een goede slotzin trouwens, die ga ik ook eens proberen.
Fijne dag, ~Desiree